Guy Verhofstadt, fractievoorzitter van de liberalen in het Europees Parlement (VVD, D’66 ect), pleit in Buitenhof (22 januari) gedreven voor één Europese obligatiemarkt en (dus) voor een federaal Europa. Het ging over het redden van de Euro en het eindigt met een pleidooi voor ... de multiculturele samenleving.
“Met één Europese obligatiemarkt hoeft Italië maar 4 % rente te betalen i.p.v. 7”, aldus Verhofstadt. Hij ontkent dat de Eurolanden die hun financiën wel in orde hebben dan juist meer moeten betalen. Niet aangehaald werd dat bij deze kunstgreep voor de zwakke eurolanden, en haar bevolking, de noodzaak wegvalt om harde maatregelen te nemen. Gespreksleider Peter Van Ingen haalde wel een ander punt aan. Met een Europese obligatiemarkt kan de Europese commissie immers zelf dat geld beheren. De noodzaak van een Europese regering (en dus 17 EU-provincietjes) is dan een feit. Dat brengt Verhofstadt allemaal met een enorme gedrevenheid dat ik mij afvraag of dat als dat democratisch Europa ooit eens een feit zou zijn er een standbeeld komt voor de Griekse, Italiaanse en Portugese regeringsleiders die die Europese politieke eenwording dan noodzakelijk hadden gemaakt. Hij verwijt deze regeringen zelfs niets want “de schuldencrisis is van over de andere kant van de oceaan komen overwaaien waardoor landen miljarden euro’s hebben moeten uitgegeven om hun banken te redden”. Blijkbaar zouden alle Eurolanden Griekenland geholpen hebben met hun staatschuld van 160 % van hun Binnenlands Product, zonder de Amerikaanse hypothekencrisis. De Zuid-Europese landen die hun begrotingscijfers jarenlang hadden vervalst valt dus niets te verwijten, althans met het Europa gevoel én economisch inzicht van Verhofstadt. Dat de Euro sowieso een fiasco is omdat handelstekorten in het verleden altijd gecorrigeerd werden door een aanpassing van de wisselkoersen van de nationale munten (de economische wet van
optimum currency area kon Verhofstadt niet over uitwijden.
Gedrevenheid en een pleidooi voor een “democratisch” Europa zijn natuurlijk synoniemen. Want wie is immers niet voor meer democratie. Zolang de pleitbezorgers van dat “democratisch” Europa niet geconfronteerd worden met het simpele feit dat meer bevoegdheden in Straatsburg tot minder bevoegdheden van de gekozen volksvertegenwoordigers in de nationale parlementen leiden, kunnen ze als gedreven “democraten” de goede sier spelen. Maar op het verzwijgen van de afbraak van de nationale parlementen kan ik de heer Verhofstadt niet betrappen. Integendeel. Nationalisten krijgen er flink van langs. Eerst de beproefde verwijzing naar Wereld Oorlog II gevolgd met een citaat van Mitterand “nationalisme c’est la guerre”. Ook verwijst Verhofstadt naar de Europese hoofdsteden. Vol trots verwijst hij naar de vele nationaliteiten en dat 60 % van de hoofdstedelijke bevolking uit immigranten bestaat. Ik denk dan aan Parijs, met zijn bandelieus. En ik denk aan Brussel waar geweld tegen homosexuelen schering en inslag is. Geweld dat toch zeker niet uit nationalistische hoek komt. Ook leidt nationalisme volgens volgens Verhofstadt bij de eerste economische tegenslag onherroepelijk tot protectionisme. Vreemd. Ik ben het beëindigen van de vrijhandelszone in de EU alleen maar tegengekomen als dreigende strafmaatregel voor onwillige EU-lidstaten zoals Groot-Brittanië dat een nieuw EU-verdrag niet wil ondertekenen. Gespreksparter Jerry Gaudrie wees de Belg Verhofstadt op het feit dat zelfs in zijn eigen kleine landje Walen en Vlamingen nog niet kunnen samenwerken. Maar de Belg, pardon, Europeaan, Verhofstadt gaat natuurlijk niet uitwijden over zo’n dooddoenertje.
De gedrevenheid van Verhofstadt bleek ook te komen uit een andere invalshoek. Behalve het nationalisme neemt hij immers ook het “populisme” op de korrel. Populisme, de benaming voor alles wat gevestigde politici niet zint, is in de definitie van Verhofstadt “politici die niet vooruit willen lopen en geen eigen visie ontwikkelen”. Hij hekelde daarbij Sarkozy die Merkel bijviel dat de multiculturele samenleving is mislukt. Daarmee komen we toch wel bij het punt waar het Verhofstadt nu werkelijk omgaat. Als je de Europese schuldencrisis immers uitsluitend verklaard door de oplichtingspraktijken in de Amerikaanse hypotheekmarkt is je economisch inzicht immers nul komma nul. Geen woord immers over het feit dat deze zuidelijke Eurolanden jarenlang hun begrotingscijfers hebben vervalst, en zo afspraken bij de invoering van de Europese gemeenschappelijk munt niet zijn nagekomen. Verhofstadt bepleit meer zijn multicultuur, immers trots verwijzend naar onze hoofdsteden waar, voor niet-multiculti geïndoctrineerden een multicultureel drama afspeelt. Al eerder verweet zijn Europees-Liberale partijgenoot Alexander Pechtold Geert Wilders “de Grieken te zien als de nieuwe moslims” (algemene beschouwingen 2011).
Twee totaal verschillende zaken. Maar niet volgens de EU-liberalen. Kortom, kan de boerka de euro redden.
Johannes de Besnijder.
